De donkere gedichten, kaal en jankend. Bert Popelier schreef ze ineens, als vanzelf. Al vanaf het eerste gedicht wordt de toon gezet.
De donkere gedichten vormen een cyclus, als een mantra. De herhaling zorgt voor een dwingend, stuwend ritme, met af en toe een onderbreking.
De dichter zit gewrongen en wil vluchten in zijn donkere gedichten. Hij wil ze als bondgenoot, maar soms moet hij ze bevechten. De donkere gedichten kunnen de dichter namelijk ook beliegen.
De donkere gedichten, kaal en jankend. Bert Popelier schreef ze ineens, als vanzelf. Al vanaf het eerste gedicht wordt de toon gezet.
De donkere gedichten vormen een cyclus, als een mantra. De herhaling zorgt voor een dwingend, stuwend ritme, met af en toe een onderbreking.
De dichter zit gewrongen en wil vluchten in zijn donkere gedichten. Hij wil ze als bondgenoot, maar soms moet hij ze bevechten. De donkere gedichten kunnen de dichter namelijk ook beliegen.