โน้ตตัวสุดท้าย นวนิยายขนาดสั้น เขียนโดยนัยนา นาควัชระ เล่าเรื่องความรัก ความรู้สึก และความผูกพันระหว่างเปียโนสองหลัง ได้อย่างซาบซึ้งในฐานะเป็นเครื่องดนตรีที่รับใช้อารมณ์ของนักดนตรี เปียโนก็เหมือนมนุษย์ที่มีความทุกข์สุข ผ่านประสบการณ์ร้อนหนาวนับแต่วันแรกที่เปียโนถูกสร้างขึ้นมามีชื่อมีแห่งกำเนิด แล้วเดินทางจากเมืองแมนเชสเตอร์ ลงเรือเดินทะเล เข้ามาเมืองไทยเมื่อ ๕๐ ปีที่แล้ว โดยเรื่องราวของ โยฮันเนส เจ้าเปียโนช่างบรรยายและจดหมายที่มันเขียนโต้ตอบกับเปียโน คลาร่า ช่วยให้นัยนาถ่ายทอดส่วนลึกของใจได้ด้วยจังหวะท่าทีที่ ใกล้ โดยไม่ ชิด จนคนอ่านเข้ามาจมในอารมณ์เรื่อง เป็นการทิ้งช่องห่างให้คนอ่านเห็นความผันแปรที่ไม่หยุดหย่อนของชีวิตและความสัมพันธ์อันเป็นฐานทุกข์ฐานสุขของเจ้าเปียโนทั้งสอง ซึ่งเข้าถึงความสุขสงบได้จากใจที่ยอมรับความแปรเปลี่ยนของความสัมพันธ์ ไม่ว่าความผูกพันนั้นจะเหนียวแน่นเพียงใด ภาษาในการเล่าเรื่องนั้นเรียบง่าย มีรสของความเก่าที่เข้ากับวัยเจ้าเปียโนผู้เล่าเรื่องและเขียนจดหมายตอบโต้กัน อารมณ์ของเรื่องละเมียดละไม แทรกอารมณ์ขันชวนให้อมยิ้ม
โน้ตตัวสุดท้าย นวนิยายขนาดสั้น เขียนโดยนัยนา นาควัชระ เล่าเรื่องความรัก ความรู้สึก และความผูกพันระหว่างเปียโนสองหลัง ได้อย่างซาบซึ้งในฐานะเป็นเครื่องดนตรีที่รับใช้อารมณ์ของนักดนตรี เปียโนก็เหมือนมนุษย์ที่มีความทุกข์สุข ผ่านประสบการณ์ร้อนหนาวนับแต่วันแรกที่เปียโนถูกสร้างขึ้นมามีชื่อมีแห่งกำเนิด แล้วเดินทางจากเมืองแมนเชสเตอร์ ลงเรือเดินทะเล เข้ามาเมืองไทยเมื่อ ๕๐ ปีที่แล้ว โดยเรื่องราวของ โยฮันเนส เจ้าเปียโนช่างบรรยายและจดหมายที่มันเขียนโต้ตอบกับเปียโน คลาร่า ช่วยให้นัยนาถ่ายทอดส่วนลึกของใจได้ด้วยจังหวะท่าทีที่ ใกล้ โดยไม่ ชิด จนคนอ่านเข้ามาจมในอารมณ์เรื่อง เป็นการทิ้งช่องห่างให้คนอ่านเห็นความผันแปรที่ไม่หยุดหย่อนของชีวิตและความสัมพันธ์อันเป็นฐานทุกข์ฐานสุขของเจ้าเปียโนทั้งสอง ซึ่งเข้าถึงความสุขสงบได้จากใจที่ยอมรับความแปรเปลี่ยนของความสัมพันธ์ ไม่ว่าความผูกพันนั้นจะเหนียวแน่นเพียงใด ภาษาในการเล่าเรื่องนั้นเรียบง่าย มีรสของความเก่าที่เข้ากับวัยเจ้าเปียโนผู้เล่าเรื่องและเขียนจดหมายตอบโต้กัน อารมณ์ของเรื่องละเมียดละไม แทรกอารมณ์ขันชวนให้อมยิ้ม