Polska awangarda teatralna 1919–1939. Antologia to zbiór tekstów źródłowych z lat 1919–1939, które składają się na reprezentację tytułowego zjawiska od strony koncepcji, projektów i programów oraz z perspektywy dokonań i realizacji . Autorkami i autorami tekstów zgromadzonych w antologii są przede wszystkim artyści i artystki, a także komentujące ich propozycje i dokonania krytyczki i krytycy. Od czasu opublikowanej w roku 1973 przez Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe książki Myśl teatralna polskiej awangardy 1919–1939. Antologia, opracowanej przez Stanisława Marczaka-Oborskiego , jest to pierwsza całościowa propozycja ujęcia dorobku polskiej awangardy teatralnej. Powtarzając niektóre, kanoniczne teksty, przynosi liczne nowe tytuły, nowe perspektywy, odmienne kontekstualizacje. Poszczególne teksty zostały opracowane naukowo i wyposażone w obszerne przypisy oddające współczesny stan badań. Podstawą publikacji są w zdecydowanej większości pierwodruki, zaś edytorzy starali się w miarę możliwości przywrócić oryginalny kształt tym tekstom, których strona ikonograficzna i typograficzna miała szczególne znaczenie.
Polska awangarda teatralna 1919–1939. Antologia to zbiór tekstów źródłowych z lat 1919–1939, które składają się na reprezentację tytułowego zjawiska od strony koncepcji, projektów i programów oraz z perspektywy dokonań i realizacji . Autorkami i autorami tekstów zgromadzonych w antologii są przede wszystkim artyści i artystki, a także komentujące ich propozycje i dokonania krytyczki i krytycy. Od czasu opublikowanej w roku 1973 przez Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe książki Myśl teatralna polskiej awangardy 1919–1939. Antologia, opracowanej przez Stanisława Marczaka-Oborskiego , jest to pierwsza całościowa propozycja ujęcia dorobku polskiej awangardy teatralnej. Powtarzając niektóre, kanoniczne teksty, przynosi liczne nowe tytuły, nowe perspektywy, odmienne kontekstualizacje. Poszczególne teksty zostały opracowane naukowo i wyposażone w obszerne przypisy oddające współczesny stan badań. Podstawą publikacji są w zdecydowanej większości pierwodruki, zaś edytorzy starali się w miarę możliwości przywrócić oryginalny kształt tym tekstom, których strona ikonograficzna i typograficzna miała szczególne znaczenie.