رسالهی حاضر بناست به بهانهی قرائت بوف كور، كه اولين رمان فارسی است به حوزهی نظريهی ادبی سرك بكشد.
حوزهی ناسازگون و در ايران، بدنام، چرا كه هم اينك خيل عظيمی از نويسندگان آن را متهم میكنند كه جلوی خلاقيت ادبی را گرفته است و جوانان امروزی، به دليل خواندن مقالاتی از او دربارهی پساساختارگرایی و پسامدرن خلاقيت را تعطيل كرده، بنا به دستورات تجويزی نظريات ادبي، به شعر سراييدن و داستان نوشتن میپردازند. گفتههایی از این دست، نشانهی ترس جامعهی ادبی ما از نظریه است؛ لیکن هر کسی که در ایران، به نوعی مشغول نوشتن یا خواندن باشد، پس از مدتی به این موضوع پی میبرد که «اوضاع خراب است».
رسالهی حاضر بناست به بهانهی قرائت بوف كور، كه اولين رمان فارسی است به حوزهی نظريهی ادبی سرك بكشد.
حوزهی ناسازگون و در ايران، بدنام، چرا كه هم اينك خيل عظيمی از نويسندگان آن را متهم میكنند كه جلوی خلاقيت ادبی را گرفته است و جوانان امروزی، به دليل خواندن مقالاتی از او دربارهی پساساختارگرایی و پسامدرن خلاقيت را تعطيل كرده، بنا به دستورات تجويزی نظريات ادبي، به شعر سراييدن و داستان نوشتن میپردازند. گفتههایی از این دست، نشانهی ترس جامعهی ادبی ما از نظریه است؛ لیکن هر کسی که در ایران، به نوعی مشغول نوشتن یا خواندن باشد، پس از مدتی به این موضوع پی میبرد که «اوضاع خراب است».